Als jonge jongen heb ik mij getraind stoicijns te zijn (tenminste wat ik dacht dat dat was). Want gevoelens maakten meer kapot dan me lief was.
Jong geleerd oud gedaan. Dat moest later toch weer wat gecorrigeerd worden. Want stoïcisme is onhandig in de omgang als mensen om je heen die kunst niet verstaan.
Toen leerde ik dat er 4 basisgevoelens zijn: blij, boos, bang en bedroefd.
Als die 4 uniform verdeeld zijn voel je je in 3 van de 4 gevallen -ehm- klote.
Maar ook: je kunt kiezen. Nu ben ik vooral een blije eikel.
Dus niet alexithymisch, maar baas over eigen gevoelens.
(oorspronkelijk bericht)
Ik heb echt wel empathie, maar ik vraag het niet. En loop er -dus- ook niet mee te koop.
Wel wil ik je problemen helpen oplossen.
Al had ik wel eens gewild dat er iemand was geweest die mij hielp als ik een probleem niet aan kon.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten