cognitieve dissonantie

Wat we geloven, daar staan we voor. Als de gemoederen oplopen: tot het einde.
"Cognitieve dissonantie" noemen psychologen dat. Het is een eigenschap van mensen.

Maar wat je gelooft is je voor het grootste gedeelte aangepraat.
Verreweg het grootste gedeelte. Al was t maar omdat het ondoenlijk is om alles te fact-checken.
Hoe zelfstandig ben je dan?

Ik heb dus ook cognitieve dissonantie. Niets aan te doen. Eens kijken waar die zit... 

Veel van wat mij verteld is heb ik ook weer verworpen. Sprookjes, Sinterklaas bijvoorbeeld. Het kostte mij niet veel moeite.

Geloof met een grote G wordt met meer nadruk aangepraat gepredikt. Opmerkelijk is dat wie-je-God-is sterk afhangt van waar-je-bent-opgegroeid. 

Het is mij echter niet bijgebracht.

Is het dan gezond verstand dat "Jezus redt" bij mij niet landt?
Ik heb t wel eens geprobeerd, echt, maar waarvan redt ie me dan? Van de "erfzonde"? Dan geloof je dieper in de "erfzonde" dan in Jezus, denk ik dan.

Dan is mij natuurlijk veel verteld op school. Logica leek mij wel een stevig houvast om een wereldbeeld mee op te tuigen.
Niet zelf bedacht hoor, allemaal voorgekouwd. En netjes in het gareel van wetenschap en technologie.
Maar niets slikken voor zoete koek. Echter wel vanuit het geloof dat er altijd een 'logische' verklaring is. Dat alles uit iets anders volgt. Met verhalen van grote namen als Euklides, Newton, Bolzmann, Einstein, Heisenberg (uitgelegd door Susskind), en Darwin, Adam Smith, Herbert Simon, Peter Drucker.

Maar ook dat niets is wat het lijkt (Popper, Gödel).    

Geloof inderdaad.