https://www.facebook.com/notes/greald-henstra/multiversa/10207454972633604
Het stond nu ook in de krant.
Fysici vonden al een tijdje geleden dat de hoeveelheid informatie ín een zwart gat evenredig is met de oppervlakte van zijn event-horizon. En waarin verschilt het universum van een zwart gat? Uit geen van beide kun je ontsnappen.
Je zou het universum dan kunnen vergelijken met een boek: een in zichzelf gesloten eenheid, waar het hele verhaal al in staat. Het verhaal van het universum: alles dat gebeurd is, en alles dat nog gaat gebeuren.
Alleen om dat verhaal te weten te komen moeten we het lezen: letter voor letter, woord voor woord, zin voor zin. Daarvoor hebben we iets nodig dat we tijd noemen - de tijd-dimensie.
Als we ons universum zo vergelijken met een boek - wel één waarin alle echt gebeurde en nog te gebeuren verhalen staan - kun je een multiversum vergelijken met een bibliotheek. Een verzameling -unieke- boeken met alle mogelijke verhalen. En alle onmogelijke verhalen. Een verzameling boeken zelfs met alle mogelijke lettercombinaties. In alle mogelijke lengtes.
Het kortste verhaal is het verhaal van nul letters. Een leeg boek. Maar wel één van alle mogelijke boeken.
Het is het eerste interessante boek want er staat het verhaal in dat er niets is. Het enig mogelijke verhaal dat er niets is. Ook het enige in de hele bibliotheek.
Het geeft het antwoord op de vraag waarom er überhaupt iets is: het universum waar niets is is er óók, maar dat is maar één verhaal in de bibliotheek. En ... het gaat niet over ons.
In al die boeken staan willekeurige tekenreeksen. Verreweg de meeste van die tekenreeksen leveren alleen maar ruis. Een piepklein deel ervan beschrijven de voorwaarden waaronder een consistent universum kan bestaan. En een minuscuul deel daar weer van gaan over de universa waar wij in kunnen bestaan.
In de kast met boeken van, bijvoorbeeld, ~onze~ universa staan de boeken die er één letter van verschillen. In de kast daarnaast de boeken die er twee letters van verschillen. Enzovoort.
En wij dan?
In ons leven lezen wij een stukje uit zo'n verhaal.
Het verhaal van jouw ~ziel~ staat in het boek van jouw universum.
Maar het staat ook in een heleboel andere boeken in dezelfde kast. En in een heleboel boeken in de kast daarnaast.
Het verhaal van jouw ~ziel~ staat in het boek van jouw universum.
Maar het staat ook in een heleboel andere boeken in dezelfde kast. En in een heleboel boeken in de kast daarnaast.
Enzovoort.
Iedereen trekt zijn eigen rode draadje door die boeken.
Met onze rode draadjes kunnen onze zielen een heleboel boeken aan elkaar rijgen.
In de meeste boeken neemt het verhaal een wending waardoor de ziel van één van ons niet meer kan bestaan. Diens draadje verlaat dat boek. Maar haakt aan aan de boeken in de kast waar die wending niet plaatsvindt. De achterblijvers moeten afscheid nemen. Althans in dat ene verhaal. In andere verhalen kunnen zij nog even samen blijven.
Voor de ziel is er in de oneindigheid van verhalen altijd wel een aantal te vinden waar die kan blijven bestaan. Er zijn er echter maar weinig waarin twee zielen samen kunnen blijven optrekken. En naarmate de verhalen langer worden steeds minder. Omdat de ziel maar in één verhaal tegelijk kan zijn komt het op ons over dat we steeds meer mensen om ons heen verliezen.
Maar de ziel gaat nooit verloren. En komt in een heleboel verhalen ook weer andere zielen tegen.
