publieke personen

We zijn allemaal publieke personen. Zelfs zij die alles voor zich proberen te houden.
214 Jaar geleden gaf Napoleon ons allemaal een naam, en schreef die op. Hij deed dat om ons te kunnen controleren, natuurlijk. Voor zijn doeleinden.

Nu worden er zoveel data van ons vastgelegd dat die naam irrelevant aan het worden is. Al onzer identiteit wordt gekoppeld aan patronen van al ons gedrag. Dat je je probeert te verbergen is ook gedrag dat past bij zo'n patroon. Dat naar jou wijst en daarmee je identiteit bepaalt.
Vluchten kan niet meer, schuilen en duiken ook niet. Je kunt net zo goed mee doen.

Mijn voorrecht

Ik houd mijn ogen wijd open en prijs mij gelukkig geboren te zijn als mens (witte man nog wel), met een gezonde prefrontale cortex, in het toen al overdadig welvarende Nederland, 3 weken nadat de gasbel in Slochteren aangeboord werd, die we naar verwachting net als ik mijn oogjes sluit leeggetrokken hebben, waarbij ik na afloop van een gelukkig en zorgeloos leven ook nog getuige mag zijn van HET spektakel in de menselijke geschiedenis: haar zelfvernietiging!

pubers

Je pubers staan voor de generale repetitie voordat hun eigen leven hard wordt. Ze moeten hun kracht kennen.
Als sparring partner kiezen ze degene die ze het meest vertrouwen. Jou dus. Dat is het compliment.

Ze weten feilloos je zwakste plek te vinden. Daar pakken ze je. Juist om je tot het uiterste te tergen.
Ook voor jou is het een leerzame periode. Je wordt op je zwakste plek gewezen en ook jij kunt (nog eens) oefenen die te verdedigen.
Ook jij kunt je sparring partner vertrouwen. In beginsel.

Want het gaat wel hard tegen hard. Dat de relatie goed blijft is -biologisch- van ondergeschikt belang. Blijf er boven staan, zorg dat die niet sneuvelt.

bevolkingsexplosie

bevolkingsexplosie https://t.co/tFnYF6Mwkq #fb

— Greald Henstra (@Greald) 27 juli 2017

cultuurverandering

In het voorwoord van een relevant boek (ja, welk?) schreef nobelprijswinnaar Herbert Simon over een experiment van 2 identieke groepen die de zelfde taak moesten verrichten. De ene was centraal georganiseerd, de ander niet. Met twee culturen tot gevolg waarvan de ene duidelijk effectiever was dan de ander.

Gaande de proef werden de leden één voor één omgeruild, totdat ze weer de oorspronkelijke samenstelling vormden. Na afloop bleek dat de cultuur van de groepen echter ongewijzigd bleef, ondanks dat iedereen het verschil in effectiviteit had ervaren.

Dit suggereert dat je cultuur wel kùnt veranderen, namelijk door een frisse organisatie ernaast op te zetten en de mensen daar geleidelijk naar over te plaatsen

https://www.facebook.com/greald/posts/10214093869521877:0

de held, de kampioen en de lafaard

Vechten, vluchten of schuilen. Dat zijn de ingebakken strategieën die we ter beschikking hebben als reactie op angst. Het zijn de opties waar we kunnen uit kunnen kiezen. Dat kiezen doen we onderbewust; daar horen sapjes bij in de bloedstroom - hormonen en zo. En emoties die dat sturen.

Een heel sterk sapje dat bij angst de bloedstroom ingepompt wordt is adrenaline. Dat zet van alles in beweging maakt je sterk, snel en alert. Het roept euforie op.
Adrenaline is heel handig om te vechten of te vluchten als er een draak opdoemt.

Als we kiezen voor vechten, en het gevecht winnen, dan hebben we de draak verjaagd of verslagen. De euforie giert nog door de aderen en we voelen ons fantastisch en trots. We zijn helemaal de Held!
Als we kiezen voor vluchten, sneller zijn dan de draak en hem hebben ontlopen zijn we ook in extase. Wie doet je wat? We zijn de Kampioen!

Maar als we kiezen voor schuilen, dan moeten we de adrenaline onderdrukken. Iets verstijft en verlamt ons. Al zouden we willen - we kunnen niet in beweging komen. Als de draak ons niet heeft opgemerkt en weer is verdwenen voelen we ons slap en futloos. We staan na te trillen op de benen. 
Geef het een naam en noem het de Lafaard in ons. 
Anders dan de Held of de Kampioen heeft de Lafaard niets om trots op te zijn.

In de loop van ons leven komt er regelmatig een draak op ons pad. Keer op keer komen we voor de keuze te staan. Wint de draak (en is het niet fataal) dan proberen we een van de andere twee. 
Onze -vroege- levensloop is als-het-ware een competitie. Wie bovenaan komt in ons klassement -de Held, de Kampioen of de Lafaard- die gaat die ons karakter en onze persoonlijkheid vormen.

De Held en de Kampioen in ons kweken ons zelfvertrouwen. We durven draken onder ogen te zien want de Held verslaat ze wel, en de Kampioen loopt ze er wel uit.

De Lafaard daarentegen leert ons risico's te mijden. Veiligheid, zekerheid, daar zoekt hij naar.
Maar alles in het het leven kent risico's. Dus onderdrukt de Lafaard onze levenslust. 

De Lafaard in ons maakt ons depressief. Depressie is de kracht die de broedse kip op het nest houdt en het konijntje in zijn holletje. Depressie is de gemoedstoestand die komt met de keuze schuilen. Depressie is dan dus een keuze. 
Grotendeels onderbewust gemaakt in ons reptielenbrein maar toch. Een keuze die we in ons zelf maken. 

Een harde boodschap. Maar ...
het góede nieuws is dat we een keuze hébben.

zo zou het zo maar kunnen zijn

https://www.facebook.com/notes/greald-henstra/multiversa/10207454972633604

Het stond nu ook in de krant. 

Fysici vonden al een tijdje geleden dat de hoeveelheid informatie ín een zwart gat evenredig is met de oppervlakte van zijn event-horizon. En waarin verschilt het universum van een zwart gat? Uit geen van beide kun je ontsnappen.

Je zou het universum dan kunnen vergelijken met een boek: een in zichzelf gesloten eenheid, waar het hele verhaal al in staat. Het verhaal van het universum: alles dat gebeurd is, en alles dat nog gaat gebeuren.

Alleen om dat verhaal te weten te komen moeten we het lezen: letter voor letter, woord voor woord, zin voor zin. Daarvoor hebben we iets nodig dat we tijd noemen - de tijd-dimensie.

Als we ons universum zo vergelijken met een boek - wel één waarin alle echt gebeurde en nog te gebeuren verhalen staan - kun je een multiversum vergelijken met een bibliotheek. Een verzameling -unieke- boeken met alle mogelijke verhalen. En alle onmogelijke verhalen. Een verzameling boeken zelfs met alle mogelijke lettercombinaties. In alle mogelijke lengtes.

Het kortste verhaal is het verhaal van nul letters. Een leeg boek. Maar wel één van alle mogelijke boeken.

Het is het eerste interessante boek want er staat het verhaal in dat er niets is. Het enig mogelijke verhaal dat er niets is. Ook het enige in de hele bibliotheek.

Het geeft het antwoord op de vraag waarom er überhaupt iets is: het universum waar niets is is er óók, maar dat is maar één verhaal in de bibliotheek. En ... het gaat niet over ons.

In al die boeken staan willekeurige tekenreeksen. Verreweg de meeste van die tekenreeksen leveren alleen maar ruis. Een piepklein deel ervan beschrijven de voorwaarden waaronder een consistent universum kan bestaan. En een minuscuul deel daar weer van gaan over de universa waar wij in kunnen bestaan.

In de kast met boeken van, bijvoorbeeld, ~onze~ universa staan de boeken die er één letter van verschillen. In de kast daarnaast de boeken die er twee letters van verschillen. Enzovoort.

En wij dan?

In ons leven lezen wij een stukje uit zo'n verhaal.
Het verhaal van jouw ~ziel~ staat in het boek van jouw universum.
Maar het staat ook in een heleboel andere boeken in dezelfde kast. En in een heleboel boeken in de kast daarnaast. 

Enzovoort.

Iedereen trekt zijn eigen rode draadje door die boeken.

Met onze rode draadjes kunnen onze zielen een heleboel boeken aan elkaar rijgen.

In de meeste boeken neemt het verhaal een wending waardoor de ziel van één van ons niet meer kan bestaan. Diens draadje verlaat dat boek. Maar haakt aan aan de boeken in de kast waar die wending niet plaatsvindt. De achterblijvers moeten afscheid nemen. Althans in dat ene verhaal. In andere verhalen kunnen zij nog even samen blijven.

Voor de ziel is er in de oneindigheid van verhalen altijd wel een aantal te vinden waar die kan blijven bestaan. Er zijn er echter maar weinig waarin twee zielen samen kunnen blijven optrekken. En naarmate de verhalen langer worden steeds minder. Omdat de ziel maar in één verhaal tegelijk kan zijn komt het op ons over dat we steeds meer mensen om ons heen verliezen.

Maar de ziel gaat nooit verloren. En komt in een heleboel verhalen ook weer andere zielen tegen.

'het'

Geen 'wetenschapper' zal ooit zeggen dat hzij 'het' weet. Dat is het grote misverstand.
'Het' is bijvoorbeeld onbegrijpelijk wat zwaartekracht precies is. Dat zei Newton al, de ontdekker ervan. We vinden het alleen gewoon (dat is: begrijpelijk) omdat we er dagelijks mee te maken hebben.
Hetzelfde geldt voor elektriciteit, de kracht die atomen, moleculen en alle tastbare materialen bij elkaar houdt. Je kunt er uitstekend mee rekenen en er zodoende prachtige electronica mee maken. Maar geen mens die weet wat 'elektriciteit' is.
Quantummechanica is zelfs zo onbegrijpelijk dat 'wetenschappers' niet eens de moeite doen om te interpreteren wat 'het' betekent. Maar alle sommen kloppen tot op elk willekeurig aantal cijfers achter de komma.
Wat wetenschap wel doet is telkens kleine stapjes dichterbij maken. Nu, na 400 jaar onderzoek, kennen we blijkbaar 4% van wat er 'is'. Nog 9600 jaar te gaan?

Voorkeursrotatieas

Waarom potloden liever om hun lange as roteren dan om hun korte as.

correctie vooraf: i×Ω om korte as, I×ω om lange as